แดนสง่าวัสดุ-Dansanga

20/04/2024

ผู้ชายในรูปนี้ถูกถ่ายในปี 1946 ชายคนนี้คือ Ken Shimizu เขาอายุ 35 ปี เขามีลูก 2 คน Shimizu ไม่เคยวิ่งหนี นอนดึก อยากกินอะไรก็กิน ขนาดกินเบียร์แทนน้ําเปล่า กินข้าวเย็น กับอาหารหลายอย่าง ทุกคืน...
ชิมิซึทํายังไงถึงได้ร่างกายแบบนี้?
Shimizu ไม่มีความลับใด ๆ
Shimizu คือคนที่นั่งอยู่มุมล่างซ้ายของรูป... สําหรับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลาง ฉันไม่แน่ใจ

อ่านถึงตรงนี้ อย่าด่าผม ผมก๊อบเค้ามา🙂‍↔️😆

30/09/2022

เจ็บมาเย๊อะะ

15/01/2022

01/12/2021

04/10/2021

05/09/2021

ชอบทุกเรื่องเลย

03/09/2021

😊

03/09/2021

แทบจะไม่ใช่แมวแล้ววว 🥰😊

08/08/2021

ทอม ดาลีย์เป็นหนึ่งในนักกีฬาที่ได้รับการจดจำและถูกพูดถึงมากที่สุดในกีฬาโอลิมปิกครั้งนี้
ในสนามแข่งเขาคว้า 1 เหรียญทอง และล่าสุดได้อีก 1 เหรียญทองแดงในวันรองสุดท้ายก่อนที่โตเกียวเกมส์จะจบลงในวันอาทิตย์นี้ และเป็นเหรียญที่ 4 ในการแข่งขันโอลิมปิกเกมส์
นอกสนามแข่ง ดาลีย์เป็นดาวเด่นไม่แพ้กันโดยเฉพาะลีลาการถักนิตติง (เอะ หรือโครเชต์นะ) ของเขาที่ฝีมือเข้าขั้นส่งประกวดได้ นอกจากจะได้ถุงไว้ใส่เหรียญทองแล้ว นักแข่งทีมชาติสหราชอาณาจักรได้เฉลยแล้วว่าที่เห็นเขานั่งถักไม่พักไม่ผ่อนนั้นคือเสื้อไหมพรม เวอร์ชั่นโตเกียวเกมส์ที่มีตัวเดียวในโลก
อุปนิสัยน่ารักของเขายังทำให้เป็นสตาร์ในหมู่สตาร์ แม้กระทั่ง “ปอป้อ” ทรัพย์สิรี นักแบดขวัญใจคนไทยได้เจอก็อดขอถ่ายรูปคู่ด้วยไม่ได้ แถมยังให้ของขวัญเป็นเสื้อทีมชาติไทยด้วย
แต่หากจะถามถึงภาพจำที่ชัดเจนที่สุดสำหรับดาลีย์ในโตเกียวเกมส์ครั้งนี้ ไม่มีภาพใดจะชัดเจนไปกว่าภาพที่เขายืนน้ำตาไหลในวันที่ได้รับเหรียญทองการแข่งขันกระโดดน้ำคู่ 10 เมตร
สำหรับนักกีฬาที่ฝึกฝนมาอย่างหนัก เหรียญและชัยชนะมันคือรางวัลตอบแทนความพยายาม
แต่สำหรับดาลีย์ เหรียญนี้มีค่ามากกว่านั้นมาก
ชีวิตของทอม ดาลีย์นั้นเกิดมาเพื่อเป็นนักกระโดดน้ำอย่างแท้จริง ตั้งแต่เด็กแล้วที่เขาได้รับการยกย่องว่าจะเป็นสุดยอดนักกระโดดน้ำแห่งอนาคต
ในวัย 11 ปีเขาก็เด่นถึงขั้น BBC มาขอสัมภาษณ์ แล้วเจ้าหนูทอมก็ยิ้มหน้าแป้นตอบด้วยความใสซื่อว่า “ผมอยากจะแข่งโอลิมปิกแล้วคว้าเหรียญทองให้ได้” โดยที่ในมือของเขาถือภาพวาดตัวของเขาเองที่อยู่บนสปริงบอร์ดสูง 10 เมตรในการแข่งขันลอนดอนเกมส์ ที่อังกฤษจะเป็นเจ้าภาพในปี 2012 “ต่อให้ไม่ได้เหรียญทอง ผมก็จะลงแข่งในครั้งต่อไปแล้วจะคว้าเหรียญให้ได้ในตอนนั้น”
ตอนนั้นคือปี 2005 เท่านั้น โลกของทอม ดาลีย์ยังสดใส
ฮีโร่ของเขาคือลีออน เทย์เลอร์และพีท วอเทอร์ฟิลด์ เจ้าของเหรียญเงินในการแข่งขันเอเธนส์เกมส์เมื่อปี 2004 ซึ่งในเวลาไม่กี่ปีต่อมาชื่อเสียงของ “baby Daley” ก็ดังกลบฮีโร่ในดวงใจของเขาจนสิ้น
ด้วยพรสวรรค์ ดาลีย์ผ่านการคัดตัวติดทีมสหราชอาณาจักรไปแข่งโอลิมปิกที่กรุงปักกิ่งในปี 2008 ด้วยวัยแค่ 13 ปีเท่านั้น ซึ่งด้วยวัยและความสดใสน่ารักของเขาทำให้เขาเป็นขวัญใจของคนทั้งชาติ
ถึงจะไม่ประสบความสำเร็จในครั้งนั้น แต่เขาก็เป็นที่รักของคนมากมาย
ยกเว้นที่เดียวคือที่โรงเรียนที่ถึงจะมีเพื่อนที่รักเขา แต่ก็มีอีกมากกว่าที่เกลียดเขา หมั่นไส้ รังแก กลั่นแกล้งสารพัดสารเพ
ดาลีย์อดทนและอดกลั้นอย่างมากต่อการกระทำดังกล่าว แต่โดยที่เขาไม่รู้ตัว หัวใจของเขาถูกทุบตีจนน่วมไปหมดแล้ว เขาเริ่มหวาดระแวงต่อทุกสิ่ง ไม่เหลือกำลังใจจะไปลงซ้อม
ไม่เหลืออะไรเลยในชีวิต - การกลั่นแกล้งคนมันทำร้ายกันได้ขนาดนั้น โดยที่คนแกล้งมันไม่เคยรู้หรือสนใจด้วยซ้ำไป
มันมาถึงจุดที่เขาไม่อยากไปโรงเรียน อยากจะขอเรียนที่บ้านแทน แต่สุดท้ายก็ได้ไปเรียนที่พลีมัธ คอลลีจ หนึ่งเดือนก่อนจะถึงการแข่งขันชิงแชมป์โลก
เมื่อปลอดจากการโดนรังแก ดาลีย์ก็กลับมากระโดดน้ำอย่างมีความสุขขึ้นอีกครั้ง และมันช่วยให้เขาคว้าแชมป์โลกได้ในการแข่งขันเมื่อปี 2009 ที่กรุงโรม แชมป์โลกสมัยแรกในวัยแค่ 15 ปี
การคว้าแชมป์ครั้งนั้นได้เกิดภาพน่าประทับใจขึ้นในระหว่างที่เจ้าของเหรียญทองกำลังให้สัมภาษณ์ ลูกตาของเขาก็กลอกไปด้านข้าง เพราะมีคนกำลังเข้ามาหาเขา
ระหว่างที่ลูกตากำลังกลอกไป รอยยิ้มที่มุมปากก็ปรากฏขึ้นด้วยในเวลาเดียวกัน ก่อนที่คนที่เข้ามาชาร์จจะหันมาพูดกับกล้อง
“ผมร็อบ ผมเป็นพ่อของทอม และผมอยากจะกอดลูกของผม”
ด้วยความดีใจแต่ก็เขินอาย ทอม ดาลีย์ไล่พ่อออกไปให้พ้นจากหน้ากล้องก่อน “ผมจำได้ว่าพ่อบอกตอนนั้นว่า “ทอมพ่อเป็นคนพาลูกไปซ้อมทุกวัน สอนให้ลูกขี่จักรยาน เปลี่ยนผ้าอ้อมให้” การได้เห็นลูกชายเป็นแชมป์โลกนั้นคือช่วงเวลาที่พ่อภาคภูมิใจที่สุดแล้ว
มันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของทั้งสองจริงๆ เพราะหลังจากนั้นความลับที่ร็อบ ดาลีย์ปิดบังสาธารณชนไว้ก็ปิดไม่มิด เขาถูกตรวจพบว่ามีเนื้องอกในสมองเมื่อปี 2006 และถึงจะตัดออกไปกว่า 80% แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาหายขาด
จากวันแห่งความสุขในปี 2009 ทอม ดาลีย์สูญเสียพ่อที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างและคอยอยู่เคียงข้างเสมอไม่ว่าจะตอนซ้อมหรือตอนแข่งไปในเดือนพฤษภาคม 2011 หรือ 14 เดือนก่อนลอนดอนเกมส์จะเริ่มต้นขึ้น
ถ้าคุณเป็นทอม ดาลีย์ คุณจะรู้สึกอย่างไร? และคุณจะทำอย่างไรต่อไปในชีวิต?
สิ่งที่ดาลีย์ทำคือการทำ “หน้าที่” ของตัวเองอย่างเต็มที่ ในบทบาทของนักกีฬาเขายังซ้อมหนักต่อเนื่อง
พ่อเพิ่งจากไปวันศุกร์ เช้าวันเสาร์เขาก็ลงซ้อมตามปกติ
ในงานศพที่จัดขึ้นวันพุธ พิธีผ่านไปครึ่งทาง เขาขอตัวออกจากพิธีเพื่อเดินทางไปแข่งในกีฬาระดับชาติ
บทที่เพิ่มขึ้นมาคือการเป็นหัวหน้าครอบครัวแทนพ่อและช่วยแม่ขับรถพาน้องๆไปโรงเรียนและซ้อมรักบี้แทน
สำหรับเด็กอายุ 17 ในเวลานั้น มันไม่ง่ายเลยและโดยไม่รู้ตัวดาลีย์ค่อยๆหลงทางไปเรื่อยๆ ต่อหน้าทุกคนเขายังดูเข้มแข็ง อาจจะมีอาการน่าเป็นห่วงบ้างแต่ในลอนดอนเกมส์เขาก็ยังคว้าเหรียญทองแดงมาครองได้บนแผ่นดินเกิด ซึ่งเขาคิดว่า “ไม่เลว”
แต่เมื่อโอลิมปิก 2012 จบลง เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาหลงทางอยู่ในที่ที่ไม่มีแสงสว่างเลยแม้แต่น้อย เขาได้ทุ่มเทและเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว และตัวเขาไม่เหลืออะไรให้เสียอีก ไม่มีแม้กระทั่งพ่อที่เคยอยู่เคียงข้าง
วันนั้นเขาคิดที่จะเลิกเล่นกระโดดน้ำ
โชคดีที่ระหว่างนั้นเขาต้องเข้ารับการบำบัดอาการกลัวที่เขารู้สึกในระหว่างการทำท่า Twister ซึ่งเกิดขึ้นในจังหวะที่เขาทำท่านี้แล้วแสงแฟลชเข้าตาจนกลายเป็นการหลอนขึ้นมา จนต้องขอกระโดดใหม่อีกครั้ง
ระหว่างนั้นผู้คนต่างก็พยายามจะบีบให้เขาต้องเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศ ที่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ ยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น
ดาลีย์ใช้เวลาในปี 2013 พักฟื้นร่างกายที่บาดเจ็บจากการแข่งขันมายาวนาน และพักจิตใจ โดยหลังจบการแข่งขันชิงแชมป์โลก เขาเดินทางไปลอสแอนเจอลีส
การเดินทางครั้งนั้นเปลี่ยชีวิตของเขาอย่างสิ้นเชิง การได้พบกับดัสติน แลนซ์ แบล็ค นักเขียนบทระดับมือรางวัลออสการ์ที่อเมริกา ได้ช่วยคลี่คลายปมในใจทั้งชีวิตของดาลีย์ที่ต้องอยู่กับความสับสนมายาวนาน และโดนสังคมตั้งคำถามมาโดยตลอด
เขาพบแล้วว่าหัวใจของเขาไม่ได้มีไว้ให้ผู้หญิงคนไหน แต่มันจะเป็นของผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น
เมื่อตอบหัวใจตัวเองได้ ดาลีย์ก็มีคำตอบให้ทุกคน และเขาภูมิใจในคำตอบนั้นด้วย ซึ่งเขายินดีจะเป็นกระบอกเสียงให้แก่คนที่เผชิญกับปัญหาแบบเดียวกันด้วย และยังทำมาโดยตลอด
เมฆหมอกหายไปแล้ว เขากลับมาเริ่มต้นการแข่งขันใหม่อีกครั้ง โดยที่ตัวเขาเองเชื่อว่าริโอเกมส์ในปี 2016 จะเป็นวันของเขา เหรียญทองต้องมาแน่ ในรอบคัดเลือกเขายังทำคะแนนสูงสุดระดับสถิติโอลิมปิกด้วย
แต่สุดท้ายเขาไม่ผ่านเข้ารอบสุดท้าย ซึ่งเขาก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม - แม้ว่าจะได้เหรียญทองแดงในการกระโดดประเภทคู่ก็ตาม
โลกเหมือนจะแตกอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้อยู่ลำพังแล้ว เขามีแบล็ค คนที่กลายมาเป็คู่รักของเขาอย่างถูกต้องในปี 2017 (*ท่านผู้อ่านเสริมให้ว่ากรณีคู่รักชาย-ชายด้วยกัน จะเรียกทั้งคู่ว่า husband ครับ)
และทั้งคู่ก็มีร็อบบีลูกชายที่น่ารักด้วยกัน โดยมีแม่อุ้มบุญให้
ชีวิตครอบครัวใหม่ของตัวเองคือสิ่งที่ช่วยปลดล็อกหัวใจของเขาไปอีกขั้น เพราะคราวนี้ดาลีย์รู้ว่าต่อให้เขาทำผลงานในการแข่งแย่แค่ไหน
แต่สุดท้ายเมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาก็จะพบกับแบล็คและร็อบบีที่รออยู่เสมอ
สิ่งที่เขาต้องทำก็มีเพียงแค่การทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ซึ่งงานใหม่ที่เพิ่มมาคือการดูแลรุ่นน้องๆในทีมชาติด้วย โดยเฉพาะคนที่เป็น LGBTQ ซึ่งบางคนอาจจะยังไม่กล้าเปิดเผย
จนมาถึงการแข่งในโตเกียวเกมส์ ดาลีย์ลงแข่งในประเภทคู่ก่อนและคู่แข่งของเขากับแมตตี ลี คือแชมป์เก่าจากจีน เฉินไอเสิ่นกับเก๋าหยวน ซึ่งคู่จากจีนที่เก่งกาจอย่างยิ่งยวดทำได้ดีนำมาตลอด
ดาลีย์กับลี พยายามไล่กวดขึ้นมาในการกระโดดรอบที่ 4 และ 5
ก่อนที่จะถึงการกระโดดครั้งสุดท้าย ที่เป็นการกระโดดที่สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตของทั้งสอง
กรรมการให้คะแนน 101.01
สำหรับดาลีย์ นี่คือดีที่สุดแล้ว มันคือผลงานที่เก็บเกี่ยวประสบการณ์ทั้งชีวิตที่แลกมาด้วยอะไรมากมาย เขาไม่มีอะไรจะให้อีกแล้ว และนี่อาจจะเป็นโอลิมปิกครั้งสุดท้ายของเขาด้วย
ที่เหลือก็อยู่ที่คู่ของจีนแล้ว ซึ่งระหว่างนั้นตัวของดาลีย์ลุ้นและประหม่าเหมือนเด็กๆ ก่อนที่กรรมการจะให้คะแนนออกมา
ทอม ดาลีย์ และแมตตี ลี คือผู้ชนะ
สำหรับดาลีย์มันคือช่วงเวลาที่เขารอคอยมา 20 ปี และหากจะนับวันที่เขาให้สัมภาษณ์กับ BBC ก็ร่วม 16-17 ปี
เมื่อขึ้นรับเหรียญทอง “น้ำตาดาลีย์” จึงไหลออกมา
เป็นหยาดน้ำตาที่มีความรู้สึกมากมาย ความฝันที่ยิ่งใหญ่ การเดินทางที่ยาวนาน และความเจ็บปวดรวดร้าวรวมอยู่ในนั้น
ชีวิตของทอม ดาลีย์สมบูรณ์แล้ว ณ วินาทีนั้นเอง
สิ่งที่เขาจะทำต่อไป? คือการส่งต่อแรงบันดาลใจให้แก่เด็กรุ่นหลังที่เป็นเหมือนกันกับเขา
อย่ากลัวว่าจะแตกต่าง ในเมื่อเขายังเป็นแชมเปี้ยนโอลิมปิกได้ ทุกคนก็ทำได้เหมือนกัน
และนี่คือเรื่องราวทั้งหมดของน้ำตาหยดเดียว

#โตเกียว2020