30/08/2025
นิทานเรื่อง “คุณฉุยกับคุณเฉ่า”
กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ มีชายสองคนอยู่บ้านติดกัน คนหนึ่งชื่อคุณฉุย อีกคนชื่อคุณเฉ่า บ้านสองหลังอยู่ริมทุ่ง ไม่มีรั้ว ไม่มีหลักหมุด อาศัยความเข้าใจ และลมเย็นจากทิศตะวันออกเป็นขอบเขต
คุณฉุยเป็นคนขยัน ปลูกต้นไม้ไว้มากมาย และเป็นคนมีรสนิยมดีจึงชอบซื้อเสื้อผ้ามาใส่ บางทีสีฟ้า บางวันสีเหลือง บางวันแดงจ้าอย่างกับจะไปงานวัด คุณเฉ่าเห็นเข้า วันดีคืนดี เสื้อของคุณฉุยก็ไปปรากฏอยู่บนตัวของคุณเฉ่า
“นั่นเสื้อผ้าฉันนะ” คุณฉุยทัก คุณเฉ่าหัวเราะ “บังเอิญ ใส่เหมือนกันเฉย ๆ ต่างหาก”
“แต่สีนี้ ฉันเพิ่งซื้อ แล้วมันหายไปจากราวตากผ้า”
คุณเฉ่าทำตาดุทันที “นั่นแปลว่าฉันใส่ก่อน นายเลยซื้อมาเลียนแบบฉัน”
คุณฉุยอึ้ง นี่เขาถูกขโมย… หรือถูกด่า แต่ก็เถอะ คิดเสียว่าคนเราต้องอยู่ร่วมกันให้ได้ในชุมชน คุณฉุยเลยปล่อย ๆ ไป ไม่อยากมีเรื่อง
แล้ววันหนึ่ง ต้นมะม่วงที่ปลูกไว้มุมบ้านคุณฉุยก็งอกงาม แตกกิ่งเข้าไปในเขตบ้านคุณเฉ่า คุณเฉ่าเด็ดลูกมากินทุกวันจนแก้มเปียก
คุณฉุยเห็นแล้วก็ยิ้ม “ถือว่าแบ่งกันกิน”
แต่มาอีกวันหนึ่ง คุณเฉ่าประกาศกับเพื่อนบ้าน “ต้นมะม่วงนี้ของฉัน”
คุณฉุยอึ้งอีกรอบ “แต่มันปลูกในที่ดินของฉัน”
“แต่มันออกลูกฝั่งบ้านฉัน” คุณเฉ่าตอบ “นั่นแปลว่ามันเป็นของฉันทั้งต้น”
นับจากนั้น ต้นพุทรา ต้นกล้วย ต้นชมพู่ ต้นอะไรต่อมิอะไรก็ถูกคุณเฉ่ายึดไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ต้นข่าต้นขิงที่ปลูกอยู่ในกลางที่ของคุณฉุยแท้ ๆ
คุณฉุยเหลืออดจึงเดินมาทวงถาม คุณเฉ่าโดนทวงมากเข้าก็เลยชี้หน้าคุณฉุย “อย่ามาวุ่นวายกับของของฉัน”
คุณฉุยถอนหายใจ แม้เลือดจะขึ้นหน้า ด้วยเป็นคนมีใจเมตตา จึงแค่กำหมัดไว้ เพื่อนบ้านแถวนั้นเห็นเข้าเลยรีบมาช่วยไกล่เกลี่ย แต่ก็เหมือนเทน้ำรดหิน คุณเฉ่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร
เมื่อทะเลาะกันมากเข้า อยู่ ๆ วันหนึ่งคุณเฉ่าประกาศกร้าว “ฉันจะเลิกใส่เสื้อผ้าของคุณฉุย” เหตุผลที่เขาบอกใคร ๆ ก็คือ ขอบอยคอตคุณฉุยที่ช่างทวงถามนัก “ของที่ฉันขโมยมาฉันจะเลิกให้หมด มะม่วง กล้วย ข่าขิง ฉันจะเลิกกินแล้ว”
นิทานเรื่องนี้จึงจบแบบงง ๆ แค่นี้ เพราะแม้แต่ตัวผู้เขียนเองก็ไปไม่เป็น เมื่อเจอเหตุผลแบบนี้เข้า
…………
