Palliative Care Sağlık Hizmetleri ve Dış Tic AŞ

09/11/2025

Bugün, onu yalnızca bir lider olarak değil,
düşüncenin özgürlüğünü savunan bir zihin olarak anıyorum.
Atatürk, gücün değil aklın; kalabalığın değil insanın tarafındaydı.

Oligarşinin gölgesinde geçen bu yüzyılda,
onun mirası hâlâ yol gösterici bir ışık:

“Fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür insan…”

İşte insanlığın yeniden hatırlaması gereken tek tanım bu. 🕊️

04/11/2025

Her yıl binlerce insan, bir organ beklerken hayatını kaybediyor.
Oysa bazen tek bir “Evet”, birden fazla hayatı kurtarabilir.
Ben bu *“evet”*in gücünü 1995 yılında Fransa’da gördüm.
Henüz 13 aylık bir bebek, karaciğer yetmezliğiyle yaşam mücadelesi veriyordu.
12 saat sonra, 4 yaşında bir çocuk trafik kazası sonrası beyin ölümü tanısı aldı.
Ailesi tarifsiz bir acının içindeydi ama o acının içinde başka bir çocuğa yaşam olmayı seçti.
18. saatte yapılan bu karaciğer nakli, benim hayatımdaki ilk nakildi.
Ve o gün anladım ki: Organ bağışı bir ölümü durdurmaz; bir ölümü anlamlı kılar.
Aradan 30 yıl geçti…
Türkiye, 26 Eylül 2025’te yürürlüğe giren yeni yönetmelikle organ bağışında tarihi bir adım attı.
Artık bireyler e-Nabız üzerinden “Organlarımı bağışlıyorum” diyebiliyor
ve bu kararını ölümden sonra uygulayacak bir kişiyi resmen tayin edebiliyor.

En önemlisi, kişi “evet” dediyse artık kimse onun yerine “hayır” diyemiyor.
Bu sadece hukuki değil, aynı zamanda etik bir ilerleme.
Çünkü artık bireyin iradesi, ölümden sonra da geçerli kabul ediliyor.

Bu değişikliğin yalnızca bir yönetmelik olarak kalmaması,
toplumsal bir farkındalığa, ortak bir vicdan kültürüne dönüşmesi dileğiyle…

Biz hekimler için ölüm, yalnızca bir son değil; bazen başka birine yaşam olabilme ihtimalidir.
Aşağıdaki videoyu organ nakil koordinatörüm değerli hemşirem çok teşekkürediyorum

31/10/2025

Le temps passe… mais certaines rencontres restent éternelles. Zaman geçer… ama bazı karşılaşmalar sonsuza kadar kalır.

Bugün 2012’de İzmir’de bıraktığım sevgili dostum ın değerli kızı ile 13 yıl sonra İstanbul”da yeniden bir araya geldik. On yaşında tanıdığım o minik jimnastikçi artık 23 yaşında, Yeditepe Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi son sınıf öğrencisi… Zarafetiyle, düşünceleriyle, bu dönemin gençlerinden ne kadar farklı, ne kadar olgun…

Birlikte sadece bugünü değil, İzmir’in eski sokaklarını, evlerini, anılarını da paylaştık. Zamanın değişmeyen sıcaklığını hissettim o sohbetin içinde.

Teşekkür ederim Zeynepim!… bana hem umut hem güzel bir akşam armağan ettiğin için.
Ve sevgili ve .dr.cem.ozcan böyle bir İzmir kızı yetiştirdiğiniz için tüm kalbimle… ❤️🧿🌿🇹🇷 ̇le

24/10/2025

23/10/2025

✨ “Sibylla: Son Kehanet” ✨
Zamanın içinde anda kalarak, anın içinden geçmemizi sağlayan iki saatlik büyüleyici bir yolculuktu…
Sözlerini kendisi yazan muhteşem ötesi tek kişilik performansı, müziğin, ışığın ve kelimelerin kusursuz birleşimiyle ruhun derinliklerine dokundu.

Engelsiz bir tiyatro deneyimiyle hepimizi başka bir dünyanın içine taşıyan bu proje, sadece bir sahne değil, bir duygu yolculuğuydu.
Çeşme Eritrai’de 700 yıl yaşamış bir kadının sesi,
“Sibylla: Son Kehanet” sahnesinde yeniden doğdu;
ruhunun kopmuş parçalarını ararken hepimizi kendi içimize baktırdı.

🎭✨ Bu eşsiz sanat deneyimi için emeği geçen herkese ve tiyatroya destekleri için ve .sen ve tüm yürekten teşekkürler.

14/09/2025

“2017 yılında Fransa dönüşü Medical Park Grubu için hazırladığım Türkiye’de Palyatif Bakımın Geliştirilmesi konulu kapsamlı sunumuma, ne yazık ki bugün aldığım bir ölüm haberi vesilesiyle tekrar hatırladım!…

O dönemde bu sunum, ülkemizde palyatif bakımın kurumsallaşması ve standartlarının geliştirilmesi için önerilerimi içeriyordu. Aradan 8 yıl geçmesine rağmen, o gün dile getirdiğim ihtiyaçların büyük kısmı hâlâ geçerliliğini koruyor.

Sunumumu dinleyen tek kişi olan Dr. Ruhsan Topçu hanımefendiyi dün kaybettiğimizi üzüntüyle öğrendim. Kendisini saygıyla anıyorum. Mekanı cennet olsun…

Bugün geriye dönüp baktığımda, bu sunum hem kişisel mesleki katkımın belgesi, hem de ülkemizde palyatif bakım için hâlâ yapılması gereken çok şey olduğunu hatırlatan bir belge.

02/09/2025

“Gençken gelecek çok yakındır.
Yaşlanınca geçmiş uzaklaşır.”
Paolo Sorrentino’nun Youth’u sadece bir film değil; hayatın kendisine dair bir şiir. İsviçre Alpleri’nin sessizliğinde geçen bu hikâye, hatırlanmak ile unutulmak, arzu ile kabulleniş, gençlik ile yaşlılık arasında incecik bir köprü kuruyor.

Michael Caine’in zihninde canlandırdığı “sessiz orkestra”, Paul Dano’nun kimlik arayışı, Jane Fonda’nın çarpıcı tiradı… Hepsi bize şunu fısıldıyor:
👉 Hayat, müzik gibi geçici ama iz bırakan bir melodi.

Yaratıcılık yaşla birlikte kırılganlaşıyor ama aynı zamanda kalıcı bir direnç de gösteriyor.
Zamanın acımasızlığı, yıldızlığın geçiciliği, sıradan anların bile felsefi bir derinliği…

Benim için Youth, yoğun bakımdaki hastalarımın sessizce öğrettiği hakikati hatırlattı:
👉 Ne bir başlangıç var, ne de bir son; sadece yaşamın sonsuz tutkusu.

✨ “Zekâ, bilgelik değildir.”
✨ “Bizim sahip olduğumuz tek şey duygular.”
✨ “Hayattaki en önemli şey: sadelik.”
✨ “Hepimiz figüranız. Başkasının filminde figüranlar.”
“When you’re young, the future feels so close.
When you’re old, the past drifts far away.”

Paolo Sorrentino’s Youth is not just a film, but a poem about life itself. Set in the silence of the Swiss Alps, it builds a fragile bridge between memory and oblivion, desire and acceptance, youth and old age.

Michael Caine’s imagined “silent orchestra,” Paul Dano’s search for identity, Jane Fonda’s striking monologue… all whisper to us:
👉 Life is like music — fleeting, yet leaving a trace.

For me, Youth reflects the truth my ICU patients have silently taught me:
👉 There is no beginning, there is no end — only the infinite passion of life.

✨ “Intellect is not wisdom.”
✨ “Emotions are all we’ve got.”
✨ “The most important thing in life? Simplicity.”
✨ “We are all extras in someone else’s movie

29/08/2025

“Bir dönem akademide yolumun kesilmesine neden olan kişiler, bugün ülkenin geldiği noktaya da katkı sağladılar. Zaman herkesi ve her şeyi gösteriyor.

Yıllarca yurtdışında yaşadım ve akademisyenliğin özünün bilgi paylaşımı, profesörlüğün ise ancak bu paylaşım sayesinde değer kazandığını gördüm. Oysa kendi ülkemde bana bilgimi paylaşmamam, hatta saklamam öğretildi. Bu bana ters geldi ve ben de yolumu ayırıp kendimi ‘sokak akademisyeni’ ilan ettim.

Bugün üniversiteler kan ağlıyorsa bunun sebebi; üretmeden, kısa yoldan, emeksiz ve sorgusuz biçimde birçok kişiye diploma ve uzmanlık veren anlayıştır. Buna ek olarak, üniversite bünyesinde açılan profesörlük ve yardımcı doçentlik kadroları da liyakat yerine taraflı tercihlerle dolduruldu. Üniversiteler bu anlayış yüzünden ağır bir çöküş yaşıyor.

“Bilginin saklandığı, sahte diplomaların çoğaldığı bir ülkede yarın güvenilir hekim kalmaz. Akademide yolumu kesen anlayış, bugün ülkenin geleceğini de inşa etmiştir.”

Çünkü bilim, dürüstlük ve paylaşım olmadan yaşayamaz.” ̇çin